الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّلِحَتِ طُوبَی لَهُمْ وَحُسْنُ مَابٍ
کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده‌اند خوشا بحالشان و سرانجام نیکویی دارند.
مردم چهار دسته‌اند:
الف: مومن، کسانی‌که هم ایمان دارند و هم اعمالشان صالح است.
ب: کافر، کسانی‌که ایمان ندارند و در ظاهر نیز اظهار ایمان نمی‌کنند.
ج: فاسق، کسانی‌که ایمان دارند، ولی اعمالشان صالح نیست.
د: منافق، کسانی‌که ایمان ندارند، ولی به ظاهر اظهار ایمان می‌کنند.
«طوبی» یا مصدر است مثل «بُشری» و یا مؤنث «اطیب» به معنای بهترین است. در آیه مصداق خاصی برای (بهترین) بیان نشده تا شامل همه بهترین‌ها شود. و شاید روایاتی که می‌گوید: طوبی درختی است که ریشه آن در خانه پیامبرصلی الله علیه وآله و علی‌علیه السلام وشاخه‌های آن بر سر مومنان سایه افکنده، (بحار، ج 8، ص 117 و 120) مثال و تجسمی باشد از اینکه همه پاکی‌ها و خیرات در گرو اتصال به رهبران آسمانی است.
کامیابی افراد بی‌ایمان و بدور از عمل صالح، عمق و تداوم ندارد. چنانکه حضرت علی علیه السلام می‌فرماید: «لاخیر فی لذّة من بعدها النّار»(بحار، ج 41، ص 104) در لذّتی که بعد از آن آتش باشد، خیری نیست.
زندگی شیرین دنیوی و عاقبت نیکوی اخروی در سایه ایمان و عمل صالح است. «الذین آمنوا... طوبی لهم و حسن ماب»
کامیابی‌های دنیوی در صورتی ارزش دارد که همراه عاقبت اخروی باشد نه آنکه مانع آن گردد. «طوبی لهم و حسن ماب»