امروز آسمان نیز به حال آنها گریست. بغض آسمان ترکید و همپا و هم صدا با کودکان کار مظلومیت و محرومیت آنها را در سرک پل سرخ کابل نعره زد. جای سیلی‌های محکم روزگار بر گونه های کودکانه آنها به خوبی هویدا بود. با دستان کوچکشان کارغذ های آچاری را حمل می کردند که روی تک تک آنها نوشته شده بود: به ما نیز توجه کنید! ما هم مال همین آب و خاکیم.
نامش رحمان است و 12 ساله است. تا صنف 3 درس خوانده است.
از او می پرسم چرا رفتن به مکتب را ادامه نداده است و او در حالیکه بغض فریاد خیلی از چیزها گلویش را می فشارد می گوید: "نتوانستم! مکتب در ساحه زندگی ما وجود ندارد."
رحمان افزود: "از غریبی نتوانستم درس بخوانم. مجبور شدم کار کنم. اکنون در سرک ها ککو، کاکائو، می فروشم."
دوست دیگر رحمان که جواد نام دارد و او نیز 12 ساله است در حالی که دستانش را به بازوی سمت راست رحمان تکیه داده است می گوید: "در منطقه جای رئیس کابل زندگی می کنم. تا صنف 4 درس خوانده ام اما به دلیل مشکلات فراوان مالی نتوانستم مکتب را ادامه دهم و هم اکنون جوراب می فروشم."
جواد از اشرف غنی می خواهد که برای او و دوستانش مکتب بسازد.
جواد از ثروتمندان می خواهد می خواهد که وقتی او را در حال فروش جوراب می بیند به او توهین نکنند.
این کودک کار می گوید: "پیسه دارا وقتی من و دوستانم را می بینند، با دست هل می دهند و می گویند: "او سون برو!"
رحمان، جواد، نوید و ده ها کودک کار دیگر که امروز با پرپایی تظاهراتی کودکانه خواستار توجه دولتمردان به وضعیت اسف بار خود شده بودند یک صدا می گفتند: "ای خدا روزی می رسد که ما از غریبی خلاص شویم! روزی می رسد که ما دیگر کار نکنیم و درس بخوانیم."
قابل ذکر است بر اساس آمار رسمی منتشر شده از سوی وزارت کار و امور اجتماعی در اوایل ماه جوزای سال 1393، در افغانستان بیش از شش میلیون کودک کارگر وجود دارد.
این کودکان با تلاش بی پایان روزمره سعی می کنند با انجام کارهای سخت و طاقت فرسا و در برخی موارد توهین آمیز به شخصیت پاک کودکان نیازهای اولیه خود و خانواده شان را تامین کنند.
این کودکان همچون شمعی در مقابل نگاه بی تفاوت افراد جامعه می سوزند و آب می شوند.
براساس منشور سازمان ملل کودکان حقوق گوناگونی چون حق زندگی، حق دسترسی به آموزش و دور نگه داشته شدن از اماکن کاری تا سن 18 سالگی می باشد.
در افغانستان اما کودکان از بنیادی ترین نیازشان که تعلیم و تربیت می باشد یا محروم هستند یا اگر هم دسترسی داشته باشند به گونه ای نیست که بتواند آینده ای سالم و سازنده را برای آنها رقم بزند.
راهپیمایی امروز از سوی مرکز عدم خشونت بدون مرز افغانستان راه اندازی شده بود.
این مرکز از دولت و کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان خواستند با ساخت مکاتب مناسب که در آن مفاهیمی چون زندگی سالم و به دور از خشونت، زندگی مسالمت آمیز، ترویج روحیه برابری و برادری و خلاقیت و هنر تدریس شود از کودکان کارگر حمایت کند.
مسئولین مرکز عدم خشونت بدون مرز افغانستان پیشنهاد داد برای شروع یک باب مکتب برای جذب حداقل 100 کودک کارگر ساخته شود و در سالهای بعدی این تعداد افزایش یابد.
مرکز عدم خشونت بدون مرز توسط عده ای از جوانان از اقوام مختلف 2 سال پیش با هدف حمایت از حقوق اطفال نه تنها در افغانستان بلکه در کل دنیا تاسیس شد.