پس از آنکه تعلیق و تحریم یک جانبه روند شمارش آرا و عملکرد کمیسیون های مرتبط با انتخابات ریاست جمهوری از سوی تیم اصلاحات و همگرایی در بن بست افغانستانی خود با بولدوزر امریکایی گشوده شد انتظار می رفت این روند شتاب منطقی و مطلوب به خود بگیرد.
در افغانستانی که جنگ داخلی بر سر مجاهدان و سران احزاب در ارگ ریاست جمهوری و جدال خارجی بر سر سهم و نقش قدرت های منطقه ای در کابل کماکان وجود دارد نمی توان با قاطعیت تمام از نتیجه مطلوب و در دسترس انتخابات عادلانه، آزاد، شفاف و مردمی سخن گفت.
با این تفاسیر، آنچه که امروز بعنوان اولین سکته انتخاباتی رقم خورد و طی اختلاف نظر شدید نمایندگان تیم های عبدالله و اشرف غنی در ابطال یا تایید برگه های تیک خورده دارای امضا روند شمارش آرا متوقف شد کاملا مورد انتظار بود.
به عبارتی دیگر، وقتی افغانستان حتی برای خروج از بن بست خود به شیوه افغانستانی (بر اساس ادعای یونس قانونی طرح تشکیل وحدت ملی کاملا افغانستانی و منفک از تصمیمات جان کری بوده است) نیازمند مهندسی وزارت خارجه امریکا است؛ طبعا بدون حضور کاخ سفید سکته نیز خواهد زد.
در شرایطی که هنوز بسیاری از آگاهان امور سیاسی و ریش سفیدان عرصه قدرت، تشکیل دولت وحدت ملی را پشت پا زدن به انتخاب مردم ملکی و نوعی تقسیم حکومت می دانند و حتی حامد کرزی رییس جمهور وقت افغانستان نیز تشکیل دولت پارلمانی را در شرایط کنونی کشور نابهنگام و نامناسب می داند اما...
اما سیل تبریکات و تحسینات و دعاهای صمیمانه برای حفظ و گسترش روابط بظاهر حسنه عبدالله و اشرف غنی در منزل یکدیگر همگان را بر آن داشت که با سکوت مقطعی خود ناظر و شاهد تجربه ای دیگر باشند؛ علیرغم تمام این توضیحات توقف بازشماری آرا تنها دو روز پس از آغاز آن مصداقی بر سیطره تمام و کمال واشنگتن بر کابل است.
بدین معنا که جان کری بعنوان مسوول صیانت از آرای مردم ملکی و آرمان های ملی افغانستان از هم اکنون تا دوام حکومت وحدت ملی جای پای نادیده گرفته ناشدنی و غیرقابل انکار خود را در عرصه سیاست افغانستان محکم ساخته است تا با کوچکترین اختلافی میان دو تیم انتخاباتی به میانجیگری بپردازد.