باوجود این‌که بارها از گروه طالبان دعوت شده که به روند صلح بپیوندد و نماینده‌های باصلاحیت خود را به گفتگوی مستقیم با حکومت افغانستان معرفی کند؛ اما این گروه پس‌از هر درخواستی، حملات خود را از سر سازمان‌دهی نموده است. چنان‌که روز پنجشنبه طی حملۀ انتحاری به دو اتوبوس حامل دانشجویان اکادمی پلیس استان میدان وردک در کابل، نزدیک به ۱۵۰تن شهید و زخمی شدند. البته در این شب و روزها، درگیری‌های شدیدی میان نیروهای امنیتی با گروه طالبان در استان‌های مختلف کشور راه‌اندازی شده است. در عملیات تازۀ نیروهای امنیتی کشور در استان میدان وردک، ننگرهار و بدخشان و فاریاب، تلفات زیادی بر طالبان وارد شده است. در برخی استان‌های دیگر اما، جنگ در برابر طالبان متوقف است؛ زیرا فصل برداشت تریاک است و فصل سکوت. اما مسلماً با گذشت این فصل، طالبان عملیات خود را افزایش خواهند داد و دولت هم در برابر آنها، موضع‌گیری خواهد کرد. در پانزده سال اخیر، چه در دوران حامدکرزی و چه در دوران حکومت وحدت ملی، مقامات افغانستان همواره حکومت پاکستان را متهم به حمایت از گروه طالبان و دیگر گروه‌های مخالف مسلح دولت نموده است. اما حالا به‌تازگی حکومت پاکستان گفته است که هدف قرار دادن گروه‌های افراطی، به رشد افراطیت کمک می‌کند، و اکنون اعلامیۀ طالبان از ادامه شدن جنگ برای مدت نامعلومی حکایت دارد. یعنی این‌که پاکستان ضمن آن‌که در تلاش رهاندن خود از نزدیکی یک انزواست، از طالبان حمایتش را ادامه می‌دهد. اینک مشخص شده که دولت افغانستان روزهای پُرچالشی را با طالبان در پیش خواهد داشت و رهبری جدید طالبان، جنگ را شعله‌ور می‌کند و پاکستان هم از آنان کماکان حمایت خواهد کرد. از طرف دیگر، جبهۀ داعش نیز به روی دولت افغانستان باز است و جنگ دولت، هم در جبهۀ داعش و هم در جبهۀ طالبان، به گسترش ناامنی‌ها می‌افزاید و ماه‌های دشواری را پیش روی نیروهای دولتی قرار خواهد داد. شکی نیست که بعد از این، نیروهای امنیتی خود را از حالت دفاعی به حالت تهاجمی درمی‌آورند. با این‌حال، هنوز هم معلوم نیست که حکومت افغانستان ارادۀ سیاسی برای سرکوب گروه‌های مخالف مسلح دولت را دارد یا خیر. در سال‌های گذشته، انتقاد جدی از همین مسأله بوده است. از طرف دیگر، باید دانست که نهادهای امنیتی کشور تا چه اندازه ظرفیت سرکوب گروه‌های مخالف مسلح دولت را دارند. البته پاسخ این سوال تقریباً مشخص است؛ زیرا این‌بار آمریکایی‌ها تصمیم دارند که طبق خواست دولت و نهادهای امنیتی کشور، مناطق و مراکزی که ضرورت باشد را بمباران کنند؛ یعنی پشتیبانیِ هوایی از نیروهای امنیتی نیز در حال افزایش است و بدون شک، این امر موفقیت‌های نظامی ما را بالا می‌برد. اما حالا، هم جامعۀ جهانی و در رأس آن ایالات متحدۀ آمریکا و هم طرف دولت ما، به گفتگوهای صلح خوش‌بین نیستند و برای همگان مشخص شده که پاکستان در این زمینه هیچ همکاری‌ای نمی‌کند. بنابراین، دیگر تلاش‌های صلح به شکل رسمی متوقف است و اگر هم راه بیفتد، نتیجه ندارد. خوب است که دولت روی استراتژی جنگ در برابر طالبان فکر کند و این موضع را تا زمانی ادامه دهد که طالبان خودشان صدای صلح و مذاکره را بلند کنند. البته این امر زمانی به‌دست می‌آید که دولت از طرق مختلف پاکستان را زیر فشار نیروهای ملی، منطقه و بین‌المللی قراردهد تا در نتیجه، آن کشور از استراتژیای که دارد، منعطف گردد و در امر صلح در افغانستان همکاری کند.