وی می‌افزاید که طالبان توان تصرف کابل را ندارند، اما می‌توانند با حکومت جنگ کنند. او همچنین تاکید کرده که پاکستان نمی‌تواند طالبان را به میز مذاکره بکشاند ولی، از نفوذ خود استفاده می‌کند. این سخنان بعد از آن اظهار می‌شود که دو هفته قبل، روابط کابل- اسلام‌آباد شاهد تنش‌های فراوانی شد. این تنش و اختلافات زمانی آغاز شد که پاکستان تلاش داشت تا پاسگاه‌های امنیتی خود را در ۳۰متری مرز دیورند، بنا سازد. اما این تنش‌ها، از مجرای دیپلماسی فروکش کرد. در عین‌حال، سخنان سرتاج عزیز، تازگی دارد. زیرا تاکنون یک مقام ارشد پاکستان چنین حرفی نزده بود. موضوع جنگ و یا مذاکره با طالبان، در پانزده سال گذشته شاهد بحث و چانه‌زنی‌های زیادی بوده است. بطوری‌که ژنرالهای آمریکایی و ناتو، همواره اذعان کرده‌اند که باید میدان‌های نبرد بر طالبان تنگ شود. در غیر این صورت، بی‌فایده خواهد بود. اما، دیپلمات‌های غربی چنین نظری نداشتند، بلکه خواستار کشانیدن طالبان پای میز مذاکره بودند. حتی ملامنصور، پیش‌از آن‌که به زعامت طالبان برسد، سه‌بار با زمینه‌سازی انگلیس وارد کابل شده و نشست‌هایی انجام داده بود. دیپلمات‌های انگلیسی تاکید داشتند که باید این روند ادامه یابد و به دستگاه دیپلماسی آمریکا نیز چنین مشورتی داشتند. ولی این مجرا، طوری‌که شاهد آنیم، همواره به بن‌بست کشیده شده است. تاکنون، میلیون‌ها دلار برای آوردن صلح از راه مذاکره و نشست هزینه شده است، سال‌ها است که شورای عالی صلح میلیون‌ها دلار را بدون هیچ دستاورد ملموس و سرنوشت‌سازی هزینه می‌کند. علی‌رغم آن، دفتر قطر نیز گشایش یافت و بارها در مورد صلح در آن‌جا صحبت شد. همچنین نشست‌های مخفی دیگری در آلمان و سایر کشورها برگزار شده بود. سرانجام همه‌ی راه‌ها بی‌نتیجه ماند. حکومت وحدت ملی نیز کارش را در اولویت قراردادن بحث صلح و گفتگو با طالبان شروع کرد و یک سال و نیم تمام، دروازه‌ی کشورهای همسایه را زد، تا شاید گره گم‌شده صلح را دریابد. حکومت دروازه‌های کشورهای عربستان، ایران، چین، پاکستان و روسیه را زد، ولی هیچ نشانه‌ای از صلح و برنامه‌ی طالبان برای آتش‌بس دیده نشد. برعکس، جنگ و کشتار افراد غیرنظامی بیشتر شد. به‌همین ترتیب، با اعلام آمادگی حزب اسلامی برای مذاکره، حکومت با تمام توان جواب مثبت داد و بعداز ماه‌ها چانه‌زنی و قبول‌کردن شرط‌های این حزب، سرانجام حزب اسلامی عقب‌نشینی کرد. دولت کابل، بدون محاسبه و پیش‌فرض، به‌دنبال صلح آمد. در حکومت قبل نیز، فردی که خود را نماینده‌ی طالبان معرفی کرده بود، بعد از نشست و مذاکره و گرفتن امتیاز، معلوم شد که با طالبان پیوندی نداشته است. این‌ها بیانگر آن است که در یک‌ونیم دهه‌ای که گذشت، حکومت بدون هیچ مکانیسم روشن و واضح، به دنبال صلح بوده است. در ضمن، بعد از روی کارآمدن ملا منصور، نشست‌های چهارجانبه طرح شد و‌کارش را آغاز کرد، به امید این‌که پاکستان طالبان را راضی به گفتگو کند، ولی این نشست‌ها به بازی گرفته شد. افغانستان برای رسیدن به صلح، قربانی‌های زیادی داده است. در ضمن، کشورهای حامی حکومت افغانستان نیز، هزینه‌های زیادی را متقبل شده‌اند تا راهی برای معضل جنگ افغانستان دریابند. تاکنون این تلاش‌ها بی‌ثمر بوده است. حکومت نیز، همانند تشنه‌ای در صحرا می‌ماند که از هر طرف نشانه‌ای از آب دریابد به سویش می‌دود. بارها پاکستان، افغانستان را به نام صلح به بازی گرفته است و از این‌گونه ترفندها، سود جسته است. بدون تردید طالبان با هزینه‌های فراوانی توسط ارتش و سازمان پاکستان تجهیز و تقویت شده‌اند. آنان به این راحتی تمایل ندارند که پای طالبان را به میز مذاکره بکشانند. اگر پاکستان می‌خواست در نشست‌های چهارجانبه، حداقل بیست درصد طالبان را وارد روند صلح می‌کرد. پاکستان برعکس ادعاهای خود، هیچ برنامه‌ای برای آوردن صلح در افغانستان ندارد. حرف‌های سرتاج عزیز، جز برای برطرف‌کردن ابهامات غربی‌ها نسبت به پاکستان، چیزی دیگری نیست. بازی جنبه‌ای دیگر به خود گرفته است. حکومت عزم دارد که با طالبان بجنگد و آمریکایی‌ها نیز به نتیجه‌گیری ژنرالهای خود که افزایش حمله بر طالبان است، رسیده اند. اوباما در تازه‌ترین تصمیم خود، به نظامیان آمریکایی در افغانستان، صلاحیت داد تا در نابودی تروریست‌ها از امکانات‌شان استفاده کنند. اکنون هدف‌گیری طالبان آغاز شده است. در عملیات‌های هفته‌ی گذشته نیروهای ناتو در جنوب و شمال کشور، ده‌ها تن از فرماندهان و جنگجویان طالبان و داعش کشته شده‌اند. بعداز ۱۵سال، آمریکا و ناتو عملیات هوایی خود را از سر گرفته است و این بیانگر جدیت و خستگی‌ناپذیری غربی‌ها از بازی پاکستان و طالبان است که رویکرد نابودی طالبان را در پیش گرفته است. بدون تردید، طالبان به این زودی‌ها حاضر به گفتگو و آتش‌بس نخواهند شد. زیرا، در حال‌حاضر، گروه حقانی در کنار انان قرار گرفته است و صلاحیت زیادی در تصمیم‌گیری‌های طالبان دارد. حقانی همواره تاکید بر خروج غربی‌ها از افغانستان داشته است. همچنین، درد کشته‌شدن ملامنصور توسط حمله پهپاد آمریکایی برای فرماندهان و جنگویان طالبان تازه است و آنان در تلاش انتقام گیری هستند. شورای رهبری طالبان وارد دور تازه‌ای شده است. افراد جنگجو و جنگ‌طلب در راس این گروه قرار گرفته‌اند و این‌ها واضح می‌سازد که به این زودی‌ها، طالبان، مکانیسمی برای صلح با دولت کابل ندارد.