برایم بسیار جالب بود که این هزاران نفر مگر نمی دانستند که او رهبر بزرگترین باند آدم ربایی در افغانستان است؟ مگر این هزاران هوادار از تعداد قتل ها، دزدی ها و بیرحمی های حبیب استالف خبر نداشتند؟ بنابراین این هواداران بسیار وفادار بودند که با تمام این تبلیغات هنوز در مراسم جنازه اش اشتراک کردند اما چرا حبیب استالف با این هواداران سرسخت و طرفداران متعهد چرا وکیل پارلمان نشد؟ او می توانست رای خوبی را کسب کند و در پارلمان کشور با اعتبار و آبروی بیشتری قاچاق شراب، آرد و چوب چار تراش می کرد و یا هم از قدرت وکالت خویش در راه هزاران مورد آدم ربایی و حمایت از دیگر دسته های سرقت در کشور استفاده می کرد.
به راستی چرا حبیب استالف با این حمایت مردمی وزیر نشد؟ مگر او نمی توانست چون قدیر فطرت رییس بانک مرکزی اختلاسی کند و خود به کشور دیگری بگریزد و نامش را فرار از مافیا بگذارد، مگر او استعداد صدیق چکری وزیر پیشین حج و اوقاف را نداشت که چون او در قضیۀ سرقت پول حاجیان به لندن بگریزد و همه چیز را تمام شده بپندارد و یا او از دیگر وزیرانی که در اختلاس، دزدی و رشوت ستانی های میلیونی دست بالایی دارند کمتر است که نتواند در مقام وزارت جنایت و خیانت کند و سپس از سوی رییس جمهور مدال افتخار میر مسجدی خان را کسب نماید.
حبیب استالف هیچگاهی نتوانست از حمایت مردمی خود در راه اختلاس های میلیونی کابل بانک سود جوید. او اگر امروز در کنار برادران رییس جمهور و یا معاونین رییس جمهور قرار می داشت اکنون با افتخار، عزت و سربلندی زندگی می کرد و حتی کسی بر او رابطه های سیاسی بین المللی اش انگشت انتقاد نمی گذاشت.
حبیب استالف می توانست ده درصد از این مردمی که به هواداری اش قیام کرده بودند را برای مبارزه با طالبان در هلمند بگمارد و در مافیای بین المللی مواد مخدر در هلمند شریک شود، پول زیادی را بدست آورد و اکنون توسط سناتوران لندن مدال صلح در جنگ را دریاف می کرد.
حبیب استالف به راحتی می توانست برای امضا نشدن پیمان امنیتی امریکا با افغانستان پول بگیرد، از پاکستان برای ترویج فرهنگ ترور امکانات دریافت کند و از روسیه و اروپا و آمریکا پول های کلانی را از آدرس انجوها و سازمان های غیر انتفاعی برای منافع سیاسی آنان به جیب زند و در بردن جنگ و ناامنی از جنوب به شمال و از شمال به غرب و از غرب به شرق و جنوب کشور لابی گری های متعددی با تروریزم بین المللی داشته باشد.
شاید او می توانست با مافیای زمین معامله کند، تجارت تیل را بدست گیرد و در احتکار تاجران بزرگ شریک شود. او می توانست در مقامی باشد که چوکی های حکومتی را به فروش برساند و از موقعیت های سیاسی و دولتی خویش پول های فراوانی را به خارج از افغانستان و در بانک های سویس پس انداز نماید و بالاخره او می توانست قاضی، دادستان، محکمه و تمام نظام عدلی افغانستان را با نفوذ سیاسی خویش تحت تاثیر قرار دهد و به ریش تمام آنچه نامش را قانون و قضا می نامند بخندد.
حالا این حبیب استالف دزدی است که باید بدون محاکمه علنی به دار آویخته شود و سرپوشی باشد برای تمام بازیگران پشت پرده قدرت که او را و تمام رازهای درونی اش را دفن کردند تا او هیچگاهی سخن نگوید.
امروز مردان قدرتمند پشت پرده قدرت، فقط خنده تلخی نثار جسم بی جان حبیب استالف می کنند و باز می اندیشند که چطور می توان حبیب استالفی های دیگری را در یک پروژه خونین تولید جنایت به کار گمارد و چرخه تعفن آمیز جنایتات شان را آرام و مطمین به گردش آورند!